Revista de prensa #1

IMG_0337

Agora que imos facer unha Gran Romaría Galician Bizarre este sábado 4 de maio no Liceo Mutante apeteceunos recompilar aquí no blog algúns dos artigos que falaron do Bizarre nos últimos meses, arredor da saída do Galician Bizarre 3. Entre o que din de nós, ou o que dicimos algúns e algunhas de nós nos textos, igual sacamos algunhas ideas en limpo arredor de todo isto! Aquí vai unha escolma na que se fala de cartos, de presenza feminina, se existe unha escena ou non, e unhas cantas cousas máis. Se queredes saber máis, buscade as pezas completas!

“Non é raro atopar amigos de fóra de Galicia que seguen con moita atención a avalancha de bandas galegas que editan discos interesantes. Algúns incluso atrévense a falar dunha idade de ouro do pop galego. “Téñoo escoitado máis dunha vez”, acorda Rafa Anido. “Non sei se iso é así. Houbo grupos moi bos noutras épocas: Los Tamara, Ultracuerpos, Pussycats, Grado 33, Los Abatidos, Túzaros, Kozmic Muffin, Los Cafres…, pero creo que o que si faltou máis foi o traballo en común”. Tamén María Villamarín, de Esposa, cre que “en Galicia sempre houbo bos grupos. Polo menos eu teño un bo recordo das cancións que se escoitaban no Xabarín Club (Os Diplomáticos de Monte Alto, Heredeiros da Crus) e que igual dalgunha maneira nos influíron. Moitos dos grupos que hoxe están no terceiro volume do Galician Bizarre escoitaron e descubriron grupos de aquí por esta vía. Foi un sopro de aire fresco en canto a estilos, a personalidade e incluso a que moita xente se animase a formar unha banda e tocar”.

(“Unha comunidade subterránea”, por Carlos Rego. En Tempos Novos, decembro de 2019)

IMG_0343

La presencia femenina en las bandas era muy pequeña en los inicios del Galician Bizarre, hasta el punto de que no había ninguna banda formada solo por mujeres. Esto fue subsanándose con el tiempo, equilibrándose poco a poco la balanza. “¿Cuáles fueron los motivos de la poca presencia femenina? No lo sé, es difícil decirlo. Y pensé mucho en eso. En aquella época mis preguntas eran: ¿Por qué si voy a uno o dos conciertos a la semana es una excepcionalidad que haya una mujer en el escenario y son tan pocas las que asisten como público? ¿Cuál es nuestro papel en esto? ¿Es la escena la que nos excluye o somos nosotras las que no queremos participar? Y, lo más importante, ¿qué puedo hacer yo para cambiar las cosas?… Fue con el Galician Bizarre cuando aparecieron mis primeras referencias contemporáneas en la música en Galicia. La primera fue Isa de Triángulo de Amor Bizarro, junto con María y Patuki de Franc3s, y posteriormente Antía y Marta, dos chicas que desde muy jóvenes asistían asiduamente a los conciertos en Vigo y que después formaron la banda Wild Balbina. También estaban Begoña García-Alén o Teresa Ferreiro, que hacían ilustraciones y diseños para las portadas de los discos u otros materiales promocionales de las bandas. Descubrí que había mujeres en Galicia haciendo las cosas que yo hacía o me gustaría hacer. Esto me hizo muy feliz. De repente, mis referentes femeninos de la adolescencia se completaban con otras chicas que compartían mi realidad”, apunta Mar Catarina.

(“Galician Bizarre. La unión hace la fuerza”, por Fernando Fernández Rego. En Rockdelux, febreiro 2019)

 

Teo Sousa: Os grupos do primeiro Galician Bizarre ensináronme que podías facer ruído, que o estilo que tocases ou que che gustase tanto tiña, que había xente facendo algo na miña terra e que non estaba tan só. Por outro lado era o máis parecido que vira á ética punk que me molaba e ao xeito no que eu entendía a música. Co tempo hei de dicir que non o vexo todo igual. Penso que, no fondo, estabamos bastante pechados e era unha escena de moita endogamia. Converteuse todo un pouco nunha movida de xente guapa. E por outro lado, en perspectiva, non creo que houbese un sentimento xeral e real de comunidade e marxinalidade consciente, e ás veces o tema parecía máis unha plataforma para chegar a algo máis a nivel profesional ou unha alternativa desesperada polo difícil que era tocar, que un fin en si mesmo”.

“Mais Galician Bizarre é unha escena real? “O que para min distingue o Galician Bizarre dunha escena é que aquí non se puido construír a infraestrutura necesaria”, comenta Alberto [Martínez Vecino, de Chicharrón e Franc3s]. “Salvo honrosas excepcións como o Liceo Mutante, Prenom ou Work on Sunday, case non quedan espazos para tocar, nin selos que faciliten a supervivencia. Como exemplo gustaríame que nós, que cantamos en galego, recibimos este ano ofertas para publicar de varias discográficas, e ningunha estaba en Galicia”. Sobre esta mesma cuestión, Sara [Roca, da Nave 1839 e WOS Festival] recoñece que “cústame pensar nos grupos que figuran nos tres números de Galician Bizarre como unha ‘escena’. Na miña opinión nesas tres referencias hai bandas con posicións, ideas e intereses suficientemente dispares como para que entendelas como unha mesma ‘escena’ sexa un disparate. Pero claro, todo depende do que entendas por ‘escena'”.

(“Galician Bizarre, radiografía dunha oportunidade”, por Marcos Blanco Gendre. En Luzes, febreiro de 2019)

IMG_0342

“O Galician Bizarre foi moi especial para nós nas nosas adolescencias. Grazas a este recompilatorio descubrimos moitos grupos galegos que hoxe en día admiramos. Agora temos a responsabilidade de molar e que a rapazada acabe dicindo isto mesmo sobre nós dentro duns anos”, engade Nuno Pico, da banda de pop compostelana Oh! Ayatollah. (…) “Os recompilatorios sempre son como fotos de grupo, xente que nun momento comparte tempo e espazos para crear música, neste caso do Galician Bizarre crear moi libremente sons contemporáneos de todos os estilos. É unha escena moi autoxestionada tamén. Hai grupos dos GB 1 e 2 que xa non existen e igual mesmo do 3 que aínda vai saír agora, así que esas fotos de grupo son moi importantes para a memoria e o arquivo do que acontece na escena máis underground, tanto de Galicia como de fóra”, salienta Olalla de Atrás Tigre. Sen embargo, non todos están cómodos coa etiqueta underground. Sara Iglesias, batería de Contenedor de Mierda, afirma que non se considera parte dun grupo underground, que non se sinte representada dentro dese termo e non lle gusta a etiqueta. Víctor Rivas, guitarrista deste grupo que ten o seu centro de operacións en Teis (Vigo), explica que neste caso, se entendemos underground como a descripción dun grupo que non o está petando a nivel de masas, entón Contenedor de Mierda si que é un grupo underground, que se move nas marxes das marxes da industria.” 

(“Galician Bizarre, nas marxes da música“, en Inorantes)

Muchos de los grupos que integran los dos primeros recopilatorios no continúan en activo a día de hoy. ¿Hasta que punto es posible una supervivencia longeva de un artista en el circuito underground? ¿Qué importancia tienen las marcas en todo ello?

 (Rafa) Los grupos/artistas están abocados a la desaparición, lo triste es ver cómo quedan en el anonimato y que no sepas que un grupo de tu mismo pueblo hacía la misma música que escuchas ahora, años atrás. Solo la persistencia contra todo de propuestas como Emilio José o Nashgul, sobreviven. Por marcas si  te refieres a las de bebidas, la verdad, son un cáncer para la creatividad.

(Cibrán) Es posible seguramente la supervivencia longeva de un o de una artista en solitario (ahí tienes a Sr. Anido, por ejemplo). Las herramientas para hacer música son accesibles, sea un ordenador, una guitarra española o la propia voz, y pienso que cuando alguien quiere expresarse haciendo canciones tiene ciertas facilidades para hacerlo organizando su tiempo. Cuando se trata de una banda es más complicado porque la mayoría de la gente (y especialmente la gente joven) no tiene una vida profesional con condiciones buenas y claras: imagino que una buena parte de las bandas del Bizarre que fueron separándose lo hicieron por no poder compatibilizar el trabajo con el grupo y no por agotamiento creativo. De hecho casi siempre sale algún proyecto nuevo relacionado, y ahí tienes varias sagas: Indómitos – Fantasmage – SelváticaWild Balbina – Bifannah, Anenome – Jay, Telephones Rouges – Pantis… Si quieres profesionalizar el proyecto la supervivencia es mucho más complicada, y ahí pueden tener un papel las marcas para quien le interese. A mí personalmente me pone triste la manera en la que muchas empresas colonizan, banalizan y vacían de contenido algo que me parece tan puro e intenso como la música. Puestos a  recabar apoyos económicos es más interesante acudir al tejido social más próximo, cosa que hicimos con el crowdfunding, donde además de las personas individuales tuvimos aportaciones de bares, locales o sellos que tienen afinidad con el proyecto. Un cartel de cualquier verbena gallega tiene aportaciones de bares, panaderías, empresas de construcción o lo que sea, y a lo mejor es más sano que un festival que lleve el nombre de la marca y la ponga hasta en un luminoso en el escenario.”

(“Si quieres profesionalizar el proyecto, la supervivencia es mucho más complicada“. Por Manuel Novo. En Mondosonoro, xaneiro de 2019)

Advertisement

Unha pinchada galega e bizarra

WhatsApp Image 2018-10-15 at 1.55.23 PM

O sábado 12 o Café Bar El Muelle acolleunos para facer o primeiro Discoclube Bizarro, no que estivemos xente de KADETTGSI, Esposa, Atrás Tigre, Puma Pumku, Travesti Afgano, Contenedor de Mierda, Pantis e Bulto presentando as cancións do Galician Bizarre 3 e compartindo unha pinchada feita só con música galega. Foi bonito. Aprendimos cousas, como por exemplo que “Todos los días es mi cumpleaños” de Bulto está baseada nas peripecias de Esteban tocando nunha orquestra na que efectivamente todos os días finxían que era o seu cumpreanos, ou que “Abisal” de Atrás Tigre naceu despois de atopar no lixo o diccionario de símbolos de Cirlot e abrilo polo comezo.

Como foi bonito, este venres imos ter o Discoclube Bizarro #2 no Tinta Negra de Vigo, desta volta con Lamprea Explosiva, Dois, Selvática, Estrambote, Contenedor de Mierda e Travesti Afgano participando na movida.

E como foi bonito, pareceunos bonito tamén recopilar todos os temas que se puideron escoitar na pinchada, para ter máis a man todas estas cancións feitas dende aquí que nos descubrimos unhas a outras. Sesenta e pico temas que non sonaron exactamente nesta orde e que agora podes escoitar aquí debaixo, a maioría nesta playlist de YouTube e os que non están alí clicando no título dentro do listado a continuación. Bueno, hai algún que viña da colección de cds de Sara Iglesias e non existe en Internet, así que xa lle preguntas a ela ou escóitalos na próxima pinchada.

A cousa quedou bonita e variada, con baladas, punk, electrónica, cancións políticas, cousas intimistas, rock normal, rock raro, post rock, clásicos dos 60, 70, 80 e 90 e tamén temas que aínda non se editaron ou ao mellor non se editan nunca. A foto é do bote que Rafa Anido foi pasando por aí. Moitas gracias a toda a xente que aportou!

Pucho Boedo – Monólogo do Vello Traballador

Ana Kiro – Avenidas y paseos

Franc3s – El sentido de la lucha

Nadadora – El sueño ardiendo

The Homens – Cen días

Fantasmage – Espacio en tu cabeza

Dois – Coches abandonados

As Incribles Páncreas – Non podo parar

CudevasoAbdul-Jabbar

Los TelevisoresVacaciones

Os Resentidos – Música feliz

Ataque Escampe – E eu que chorei con Ghost

NHU – Hay un tren

Los Tamara –  Camino del Sahara

Terremoto sí – Termitas

Jay – Motero

TulipArrecife

Nico the Chef – Te quiero de más

Baiuca – Muiño

Esquelas – Portador

Death WhistleExcerpt #03

Gas NobleQué pasa jazz

Carrero Bianco – Gafas de sol

Dar Ful Ful – La belle âge

Lentejas Los Miércoles 8 bit song

Carrero Bianco – Muévelo

Schizophrenic Housewives Heterodyne Radio

Mack Barracuda I Don’t Wanna Share It

Schizophrenic Housewives Can’t Stand the Midwest

Lentejas Los Miércoles F*ck

Pastillas Mamut Fiesta de mierda

Golpes Bajos – Cena recalentada

Seda – Nieve en el ático

Galope Mestizo Guayaba

BFlecha – Salacot

Fluzo – Medicación

Synth Alien – Cygnus X – 1

Sindikato Agrario – Informatika

Unicornibot – Premonición

Djalminha PO-308

Diola – Lambada

Narf – Santiago

Blanco Palamera – Caer

Malandrómeda – Ti e máis eu

Familia Caamagno – Canción Moderna de Occidente

Boy Elliott and the Plastic Bags – Planeta 19

Fame Neghra Nom significa nom

Malraio – Zoo da working class

Samesugas – Exploding Heart

Emilio José – Lugo

Ocre – La fatiga de los materiales

Fanny + Alexander – Pánico (merda de dj)

Los Coyotes – 100 guitarras

Sudor do Tractorista – Os ducados

Os Vacalouras – Capacho rock

Sudor do Tractorista – O puto pior

Árvore – Aborrecemento, amor e tripis

Telémaco – Imaxina

Mala Ratxa – Celulosas

Contenedor de Mierda – Ponte de pijo

Copa Turbo – Espello

O Leo i Arremecághona Vivan as veighas

Nave Nodriza – La modernidad

Glitchgirl Rally

Emilio José – Ourense

Lendrone – Mikromaschine

Don Nadie Anna 16

Montaña Muerte Into the Divine Bossom

 

Entrevistas Galician Bizarre: Contenedor de Mierda

 

CDMconSandra.jpg

Hoxe non existen máis grupos como Contenedor de Mierda. Cando hai tempo que o punk deixou de ser divertido, excitante ou interesante, Contenedor son todo iso á vez. Borran a fronteira entre saber tocar e non saber tocar, entre a escatoloxía e a política, entre o íntimo e o público e seguramente algunha outra cousa importante. Son un dos escasos grupos que consegue facer cancións que vaian máis ou menos sobre comida. Son como unha broma privada de xente que non coñeces e que aínda así che fai gracia. Contestaron esta entrevista en vídeo arredor dunha mesa con (entre outras cousas) chourizos e cervexas, incluíndo á súa nova baixista, Sandra, e ao seu vello baixista, Pepe, máis a Iria Silvosa detrás da cámara. Algunhas das respostas están nese vídeo (que tentaremos compartir nun futuro), outras no texto que segue, outras nos dous e outras en ningún lado. O cuestionario fixémolo Xiana e Cibrán e as fotos son case todas do Facebook de Contenedor.

 

Que pensades que teñen en común os grupos do Galician Bizarre? De que grupos do Galician Bizarre (presentes ou pasados) vos sentides máis próximos e máis afastados?

Víctor: A ver, eu crer creo que en común os grupos do Galician Bizarre… que somos peña galega, eu que sei. Galicia está chea de xente inquieta, que quere facer música e que che dá igual tocar nun kiosko ou donde sexa. Hai peña con inquietudes musicales e en xeral é un pouco o que teñen en común as bandas porque estilisticamente hai de todo. E con respecto a grupos aos que nos podemos parecer… saían Zoofilia-a-a no primeiro, non?

Pepe: Yo que sé, neno.

Víctor: Creo que si. A ver, a min era mítico grupo que no seu momento dicía “pero que mierda é esto, esta peña, de que mierda van?”. Pero logo pasa o tempo e queres facer un grupo como Zoofilia-a-a, porque é necesario que existan esas bandas. O Galician Bizarre vai deso, creo.

Por que cantades nas linguas que cantades?

Sara: Pues nosotros usamos el gallego y el castellano porque somos un grupo pro-bilingüismo y pro-Rajoy y cristiano. Y ahora es una movida porque Rajoy ya no está en el poder y nosotros esperábamos, pues no sé, que al final nos quisiera y poder hacer unas cumbias, para bailar… Pero bueno, seguimos siendo pro-Rajoy y por mí que registre lo que quiera, en Alicante o dónde quiera. Yo a tope con él, si quiere volver a Galicia que vuelva, que aquí se le recibe con las manos abiertas, y si Pontevedra no lo quiere yo soy de Lugo, y en lugo lo aceptamos. Y por eso usamos las dos. Los dos idiomas. Las dos lenguas.

contenedor 5

Hai un imaxinario central no voso grupo? Cal é?

Anxos: Si que hai, á parte de que nos basamos en feitos reais, si que hai temas aos que volvemos sempre, como o sexo e cousas relacionadas co sexo ou coa intimidade personal de cada quen. E un pouco cousas politicamente incorrectas… bueno, non eso. Como se di cando falas de caca culo pedo pis?

Iria: Escatológico.

Anxos: Eso. Cousas así. O que nos interesa na vida. Comer, foder, masturbarse, cagar…

Sara: Que comer está relacionado con cagar siempre.

Pepe: Puedes hacer el círculo infinito.

Gústanvos os discos recopilatorios? Hai algún que vos marcase especialmente?

Víctor: A ver, depende. O mellor disco recopilatorio que hai é o Greatest Hits Volumen 1 de Queen. Iso vouno dicir sempre. O disco de Queen que máis me gusta é ese. E logo o concepto dos recopilatorios de bandas tipo Galician Bizarre mola porque coñeces a moitas que doutro xeito non conocerías, tamén como o recopilata este de peña de Sudamérica que me comprei, do rollo ye ye dos sesenta. Eu conocía un tema, o de “Brebaje de amor”, e logo gracias a que me molou eso e comprei o cuádruple disco teño unha patada de temas que hai mazo temazos aí que non ía coñecer doutro xeito.

Sara: A mi lo de los recopilatorios, cuando me regalaron el Caribe 2001, luego también tenía el recopilatorio del primer Gran Hermano, el Latino 2004… casi todos eran cuatro discos. Luego estaba el de Calaveras y diablitos, que yo me acuerdo un día que… yo que sé, yo era joven y debía estar en cama, pero no estaba. Me fui a ver la tele pero salió un anuncio, y era como rollo rock español, y a mí me interesó el tema. Vivíamos en un pueblo, Foz, y bueno, mi madre al final lo encontró, pensé que no lo encontraría. Y así empecé en los recopilatorios.

contenedor 4

A que vos dedicades? Quereríades que o voso grupo fose o voso traballo? Como credes que se pode compatibilizar a arte e o traballo?

Anxos: Bueno, a ver, todos somos artistas, algúns si que se dedican principalmente á música e o grupo non é o noso principal traballo nin nunca o vai ser, porque ademais é un grupo que se move moito á marxe de todo e pasando de calquera norma.

Víctor: Pero imaxínate que o fose!

Sara: ¡Y si nos quieren fichar y quieren darnos dinero, yo encantada eh!

Víctor: Imaxínate vivir de Contenedor de Mierda. Que pasas de todo, e o único que vas ter que facer é temas como o da Mariña lucense…

Sara: …¡que me lo hice en el autobús!

Víctor: … e tocar por aí, e beber licor café nun escenario, e que che paguen por beber licor café nun escenario.

Sara: ¡Y vivir cinco años a tope, en vez de 84, Anxos!

Anxos: A movida é que si que nos gustaría vivir de Contenedor de Mierda, en resumen, pero no está pasando ahora. Pero ojalá pase. O que sí, todos nos dedicamos a algún aspecto artístico e non sei, faise o que se pode para que a cousa funcione.

Sara: Anxos es bailarina profesional de claqué y se mantiene con eso, Pepe toca el banjo y va de gira por Estados Unidos cada par de meses y se queda… cada tiempo, no sabemos. Es que allí las giras van distinto que aquí. Y Sandra en realidad es carpintera, por eso puede tocar al ritmo de la locura sin púa, porque tiene los dedos en callo ya. Es de la madera, raspa con ellos, imagínate. Y luego Víctor es actor porno.

Anxos: E Sara en realidade é futuro ministro de cultura, pero Sánchez non o sabe.

Sara: Es que este nuevo también está metido en una liorta, pero bueno, ya se descubrirá.

contenedor 2

Cando tocamos Esposa con vós creo lembrar que escoitei a Anxos explicar algunha das cancións a alguén falando do argumento das cancións en lugar de utilizar os títulos ou describilas musicalmente. Creo que poucos grupos poderían facer isto. Quería recrear isto para quen vaia ler ou ver esta entrevista e que entenda a vosa canción do Galician Bizarre: De que vai “Síndrome de Dawson”?

Sara: A ver, “Dawson crece” trata de tener quince años, ponerte la serie y pasarte toda la tarde masturbándote de tranquis. Pero en vez de ver a Dawson tú esperas ver a Casey. Creo que era Casey como se llamaba, no estoy cien por cien segura. El moreno escuiso, que era más escuiso que Dawson porque Dawson tenía una frente extraña. Pero claro, al final era el que más salía, ¿sabes? Entonces aunque tú estuvieras esperando pal otro, la mitad del tiempo de masturbación salía Dawson. É o que había.

Víctor: E o nome de “Síndrome de Dawson” viña polo, bueno, o “Síndrome”, xa sabes. A min chamarse “Dawson crece” parecíame demasiado obvio e quería algo que chamase máis a atención, e “Síndrome de Dawson” parecíame un bo nome porque podería ser como un síndrome que tes: eres unha persoa á que lle gusta Dawson crece e necesitas masturbarte vendo a serie, ese sería o síndrome de Dawson. Creo que son tres palabras que recollen moi ben todo o que explicou Sara antes de que se fala.

Dos vosos temas, cal ten o argumento que máis vos mola?

Víctor: A min o de “Intenta no masturbarte en público” gústame, e o de “Y que ah” tamén me gusta muito.

Iria: E por que non escoitei nunca esta canción?

Anxos: Si que a escoitaches, é a de “si eres tan punki por que andas en Facebook”. Fala de ser punki pero ser un consumista de mierda igual.

Víctor: E donde consumes? En Ikea.

Sara: A mi “Vómito en tu cara” me encanta.

Anxos: “Vómito en tu cara” é o primeiro tema que surgiu en Contenedor de Mierda, antes de que existise Contenedor de Mierda porque Sara escribiu unha letra. A canción fala deste momento na vida no que te despertas con resaca, quizais aínda borracha, e se che mezclan as ganas de foder coas ganas de vomitar. E xa está! A todos nos pasou eso algunha vez.

Que relación hai entre o que facedes con Contenedor e o que facedes como artistas noutros ámbitos? Isto vai tanto para Sara e Anxos no audiovisual como para Víctor co que fai como Charles Rapante e tamén Rabuda e os Vacalouras, claro. Ou se hai algo que non saiba e queirades contar.

Anxos: Aparentemente non hai unha relación moi estreita entre o que fago no audiovisual, no cine, e o que fago con Contenedor de Mierda porque son como dúas personalidades moi diferentes. Contenedor de Mierda ademais moi influenciada por Sara, e polas súas letras, e a súa inspiración, e todo. É a máis punki de todos. E Víctor tamén é bastante asqueroso. Entón déixome levar por iso e pola espontaneidade e por non saber tocar e facer o cafre. E no cine intento aportar algo de todo esto que estou aprendendo, porque fun facendo bastante en paralelo o proxecto da película [A estación violenta] e o de Contenedor de Mierda. Pero bueno, facer a película é algo moito máis meditado e moito máis intelectualizado. Aínda que quen sabe, quizais logre un día facer unha película como fixemos Contenedor de Mierda, con un vale que diga “vamos a rodar esta película este día”, con moita empanada, licor café… E logo bueno, está aquí Pepe que é arquitecto efímero.

Sara: No sé. Los videoclips que hay de Contenedor los hice ahí de risas porque puedo estar tranquila y haciendo lo que me apetezca. El videoclip de “Vómito en tu cara”, que vale, son 38 segundos, 42, no sé, por ahí, se puede grabar rápido pero lo hicimos en el tiempo récord de 20 minutos. Está bien. Y 20 minutos me refiero pues entre risa y risa, parón y parón… ¿y qué tiene que ver eso? Pues es la libertad. Yo con Contenedor es cuándo hago lo que más me gusta. Tocando, escribiendo y haciendo los vídeos. Porque puedo estar a mi rollo, me expreso y es divertido. Luego hacer videoclips pues siempre mola, no sé, me dan una sensación de poder experimentar haciendo de verdad lo que yo quiero, sin ponerme muchos límites. Y como son obras cortas e intento que siempre sea pasárselo bien pues por ahora funciona.

Víctor: Eu empecei hai moito tempo, cando tiña penso que catro anos ou así, a tocar a guitarra de miña nai como podía, desafinándoa e así porque as mans eran pequenas… e unha cousa foi levando a outra, de repente apareceron Os Vacalouras e había que facer… había como unha víscera que quería expresarse e entón salía todo o punk aí p’adiante. Fomos evolucionando, foron aparecendo outros grupos como Ilógicos, como era este…? Jesucristo de Toralla y los Bienvenidos, grupazo… máis os que toquei a batería, agora estou en Rabuda… gústame moito tocar sempre que poida. E en Contenedor eu en principio quería manterme ao marxe e que fosen Sara, Anxos e Pepe, pero coa tontería acabei enrolándome e mola mazo porque podo expresar esa vena punk que teño dentro moi fuerte. Sabes, afino a guitarra que só teño que facer así para que sone un acorde e só me preocupo de facer o subnormal enteiramente. E mola mazo eso.

Anxos: E Charles Rapante?

Víctor: Ah, Charles Rapante? O meu cerebro está seccionado como en quince, e doce deses quince son Charles Rapante, e é normal que esa parte miña se exprese, tanto na faceta musical como en vídeos e eu que sei, no que sea. En aparatos electrónicos… Ah, e estou en Sésega tamén, que non me lembraba! Que facemos poesía, con danza, música experimental… eu que sei, gústame tocar.

Sandra: Yo desde mi habitación escuchaba a Contenedor de Mierda pero nunca los había visto tocar de verdad. Y la primera vez que los escuché fue al entrar en el local de ensayo. Es todo lo contrario a lo que me gusta hacer con otras cosas, como con las fotos o así, pero está guay, es el segundo grupo de mi vida y me pone muy contenta.


Que tipo de formación musical tedes e canto ou como a utilizades? Mólanme moito as cousas como moi de músico que fai Pepe ás veces e como contrastan con outros elementos ás veces na mesma canción.

Pepe: Me halaga bastante que me llames músico porque en realidad…

Víctor: ¡Es lo que eres, meu, ta calao!

Anxos: Ti e Víctor sodes os únicos que tedes formación musical.

Pepe: Si, porque vosotras no sabéis tocar nada. Estáis aprendiendo ahora a tocar, que es diferente.

Anxos: Sara si que xa sabe tocar.

Pepe: Y tú, te he visto a hacer cosas en directo que joder, es de saber tocar. Pero no tienen ningún tipo de acreditación que les diga “bueno, pues tal”. A ver, nosotros llevamos tocando más de diez años, es diferente. Yo creo que es formación de años y años de tocar y de querer sacarte títulos.

Anxos: E en Contenedor canto utilizas esa formación ou como a utilizas?

Pepe: ¡Hay cero! (risas) Porque muchísimas movidas que meto están fuerísima pero me la suda, porque creo que es el sonido de Contenedor. Que suene mal pero en realidad digas “pues mira, son risas”.

Víctor: Pero no suena mal, tío. Es que casi nada está fuera realmente. Si nos pusiésemos en plan superteóricos de la música, a hacer un análisis de los temas, todo lo que hacemos tiene sentido armónico. Y como son movidas que suenan “fuera” es un sentido armónico complejo que es un poco lo que creo yo que le da como esa chispa a Contenedor, que es como esto que dices “joder, es peña que parece que no saben tocar un carallo pero buah, mira qué movidas están metiendo ahí”, que creo que es un poco eso que decía, el contraste de movidas muy de músico y movidas que no son de música. Por ejemplo el tema, creo que es “Y qué ah”, no? El que hacemos lo de “xudre”. Eso fue la hostia porque estábamos con el rollo de “¿cómo es el estribillo, esa parte?” y yo le dije a Anxos “es 7-5”, y ella se confundió e hizo 10-7 y moló la hostia cómo sonaba y lo dejamos así para siempre porque fue un accidente guapísimo, se crea una armonía muy loca.
contenedor 3

Non me lembro moi ben porque só a escoitei en directo e xa non sería a primeira vez que entendín mal algunha das letras (pensaba que “Síndrome de Dawson” dicía “saca la cámara, sácala y dámela”) pero hai un tema no que cantades “somos un grupo de chicas” e quizais tamén “nuestra religión es Sexo en Nueva York“. De que vai ese tema?

Pepe: No sé, la verdad es que es un tema que es complicado de explicar. Yo que sé, todo el mundo hablaba de Sexo en Nueva York, de la liberación de la mujer y tal, y quiero representar el rollo de que una mujer no quiere liberarse gracias a una serie. Te estaban contando una historia de unas chicas sin más, que se lo pasaban bien, estaban ahí de puta madre.

Sara: Sí, y el tema también surje un poco alrededor de ser mujer en sí, de poder o no poder hacer cosas, ¿no? Y de cómo tener a lo mejor un grupo con mujeres puede estar, por alguna razón y sin sentido aparente, y sin ningún tipo de justificación, pues menos valorado. Entonces salió de la ironía esa de decir “somos un grupo de chicas”, y también queriendo que Pepe fuera la voz que cantara el tema para que la ironía fuera ya evidente y no hubiera duda del tono de mofa del tema. Y el rollo de las series de los noventa es que todos mamamos de eso. A mí me cundía Sexo en Nueva York, estar pendiente de entrar en el salón sin hacer mucho ruido cuándo la veían mis viellos y verla a escondidas detrás del sofá (risas).

Pepe: ¡La peor!

Sara: Luego cuando tuve Internet y tal, un poco más adulta, ya me la vi entera como Dawson Crece. Y las pelis y todo el rollo, y al final Carrie Bradshaw está ahí. Y al final intentamos meter algo un poco más de risas en la canción, ironizando con el propio momento que vivimos.

Anxos: Eu quería decir algo.

Pepe: ¡Va a hablar!

Todos: ¡Presidenta, presidenta! ¡Leader! ¡Rajoy!

Anxos: A ver, que ía dicir, que a canción de “Grupo de chicas”, que ás veces existe o tópico de “grupo de chicas” como sinónimo de grupo malo de tipas que non saben tocar, e era moi gracioso que Pepe cantase que somos un grupo de chicas ironizando con esta idea, rollo “non somos un grupo de chicas porque somos dúas tías e dous tíos”. Pero non sabemos tocar (risas). Hai dúas miembras que non sabían tocar moito inicialmente. Sara xa sabía algo e agora é moi crack da batería.

Sara: No es verdad.

Víctor: Tía, y yo tengo tocao con la hostia de peña y es muy de crack las mierdas que haces tú cuando se te va la olla completamente en un tema y lo empiezas a tocar con un ritmo distinto, o cuando coges y te comes una nota y entras a contra, el rollo que tienes de decir “ah, pues ahora lo hice así y va a ser así todo el rato”. Y veces que te tiras medio tema tocándolo a contra, del revés de como era y aguantas mallada el tempo. A mi eso me parece bastante de crack.

 

Sobre isto último, é a segunda serie clásica dos 90 que mencionades nas letras, no voso último videoclip ten bastante peso o WordArt. Inspíravos máis o pasado que o presente? Que relación hai entre Contenedor de Mierda e a época na que tedes o grupo?

Anxos: E creo que si que hai un vínculo co pasado, cos noventa e cos ochenta. Eu creo que Sara e eu de toda a vida nos encanta o pasado máis que o presente.

Sara: Es que Anxos y yo, de jóvenes, soñábamos con tener un grupo. Era un rollo bonito que teníamos. Paseábamos por Lugo en la juventud, por la tarde, esto de quedar a las cinco y decíamos “ay, si tuviéramos un grupo…”. Y ahora lo tenemos. Sin más. En vuestra cara. Choca ahí, tenemos un grupo. (Anxos choca)

Anxos: Somos anacrónicos totalmente, falamos do presente pero sempre utilizando referencias do pasado. E do presente fálase porque estamos aquí.

Sara: Y porque somos pro-Rajoy.

Anxos: Si, pero logo nas letras non nos interesa especialmente analizar… que non quere dicir que non o fagamos, pero o propio xesto de estar no escenario e cantar e tocar ao final é estar cambiando o mundo, tío! O que pasa é que non nos importa dicir nas letras “el mundo es una mierda, el gobierno no nos gusta, uuuuh, vamos a rebelarnos”.