Revista de prensa #1

Agora que imos facer unha Gran Romaría Galician Bizarre este sábado 4 de maio no Liceo Mutante apeteceunos recompilar aquí no blog algúns dos artigos que falaron do Bizarre nos últimos meses, arredor da saída do Galician Bizarre 3. Entre o que din de nós, ou o que dicimos algúns e algunhas de nós nos textos, igual sacamos algunhas ideas en limpo arredor de todo isto! Aquí vai unha escolma na que se fala de cartos, de presenza feminina, se existe unha escena ou non, e unhas cantas cousas máis. Se queredes saber máis, buscade as pezas completas!

“Non é raro atopar amigos de fóra de Galicia que seguen con moita atención a avalancha de bandas galegas que editan discos interesantes. Algúns incluso atrévense a falar dunha idade de ouro do pop galego. “Téñoo escoitado máis dunha vez”, acorda Rafa Anido. “Non sei se iso é así. Houbo grupos moi bos noutras épocas: Los Tamara, Ultracuerpos, Pussycats, Grado 33, Los Abatidos, Túzaros, Kozmic Muffin, Los Cafres…, pero creo que o que si faltou máis foi o traballo en común”. Tamén María Villamarín, de Esposa, cre que “en Galicia sempre houbo bos grupos. Polo menos eu teño un bo recordo das cancións que se escoitaban no Xabarín Club (Os Diplomáticos de Monte Alto, Heredeiros da Crus) e que igual dalgunha maneira nos influíron. Moitos dos grupos que hoxe están no terceiro volume do Galician Bizarre escoitaron e descubriron grupos de aquí por esta vía. Foi un sopro de aire fresco en canto a estilos, a personalidade e incluso a que moita xente se animase a formar unha banda e tocar”.

(“Unha comunidade subterránea”, por Carlos Rego. En Tempos Novos, decembro de 2019)

“La presencia femenina en las bandas era muy pequeña en los inicios del Galician Bizarre, hasta el punto de que no había ninguna banda formada solo por mujeres. Esto fue subsanándose con el tiempo, equilibrándose poco a poco la balanza. “¿Cuáles fueron los motivos de la poca presencia femenina? No lo sé, es difícil decirlo. Y pensé mucho en eso. En aquella época mis preguntas eran: ¿Por qué si voy a uno o dos conciertos a la semana es una excepcionalidad que haya una mujer en el escenario y son tan pocas las que asisten como público? ¿Cuál es nuestro papel en esto? ¿Es la escena la que nos excluye o somos nosotras las que no queremos participar? Y, lo más importante, ¿qué puedo hacer yo para cambiar las cosas?… Fue con el Galician Bizarre cuando aparecieron mis primeras referencias contemporáneas en la música en Galicia. La primera fue Isa de Triángulo de Amor Bizarro, junto con María y Patuki de Franc3s, y posteriormente Antía y Marta, dos chicas que desde muy jóvenes asistían asiduamente a los conciertos en Vigo y que después formaron la banda Wild Balbina. También estaban Begoña García-Alén o Teresa Ferreiro, que hacían ilustraciones y diseños para las portadas de los discos u otros materiales promocionales de las bandas. Descubrí que había mujeres en Galicia haciendo las cosas que yo hacía o me gustaría hacer. Esto me hizo muy feliz. De repente, mis referentes femeninos de la adolescencia se completaban con otras chicas que compartían mi realidad”, apunta Mar Catarina.

(“Galician Bizarre. La unión hace la fuerza”, por Fernando Fernández Rego. En Rockdelux, febreiro 2019)

 

“Teo Sousa: Os grupos do primeiro Galician Bizarre ensináronme que podías facer ruído, que o estilo que tocases ou que che gustase tanto tiña, que había xente facendo algo na miña terra e que non estaba tan só. Por outro lado era o máis parecido que vira á ética punk que me molaba e ao xeito no que eu entendía a música. Co tempo hei de dicir que non o vexo todo igual. Penso que, no fondo, estabamos bastante pechados e era unha escena de moita endogamia. Converteuse todo un pouco nunha movida de xente guapa. E por outro lado, en perspectiva, non creo que houbese un sentimento xeral e real de comunidade e marxinalidade consciente, e ás veces o tema parecía máis unha plataforma para chegar a algo máis a nivel profesional ou unha alternativa desesperada polo difícil que era tocar, que un fin en si mesmo”.

“Mais Galician Bizarre é unha escena real? “O que para min distingue o Galician Bizarre dunha escena é que aquí non se puido construír a infraestrutura necesaria”, comenta Alberto [Martínez Vecino, de Chicharrón e Franc3s]. “Salvo honrosas excepcións como o Liceo Mutante, Prenom ou Work on Sunday, case non quedan espazos para tocar, nin selos que faciliten a supervivencia. Como exemplo gustaríame que nós, que cantamos en galego, recibimos este ano ofertas para publicar de varias discográficas, e ningunha estaba en Galicia”. Sobre esta mesma cuestión, Sara [Roca, da Nave 1839 e WOS Festival] recoñece que “cústame pensar nos grupos que figuran nos tres números de Galician Bizarre como unha ‘escena’. Na miña opinión nesas tres referencias hai bandas con posicións, ideas e intereses suficientemente dispares como para que entendelas como unha mesma ‘escena’ sexa un disparate. Pero claro, todo depende do que entendas por ‘escena'”.

(“Galician Bizarre, radiografía dunha oportunidade”, por Marcos Blanco Gendre. En Luzes, febreiro de 2019)

“O Galician Bizarre foi moi especial para nós nas nosas adolescencias. Grazas a este recompilatorio descubrimos moitos grupos galegos que hoxe en día admiramos. Agora temos a responsabilidade de molar e que a rapazada acabe dicindo isto mesmo sobre nós dentro duns anos”, engade Nuno Pico, da banda de pop compostelana Oh! Ayatollah. (…) “Os recompilatorios sempre son como fotos de grupo, xente que nun momento comparte tempo e espazos para crear música, neste caso do Galician Bizarre crear moi libremente sons contemporáneos de todos os estilos. É unha escena moi autoxestionada tamén. Hai grupos dos GB 1 e 2 que xa non existen e igual mesmo do 3 que aínda vai saír agora, así que esas fotos de grupo son moi importantes para a memoria e o arquivo do que acontece na escena máis underground, tanto de Galicia como de fóra”, salienta Olalla de Atrás Tigre. Sen embargo, non todos están cómodos coa etiqueta underground. Sara Iglesias, batería de Contenedor de Mierda, afirma que non se considera parte dun grupo underground, que non se sinte representada dentro dese termo e non lle gusta a etiqueta. Víctor Rivas, guitarrista deste grupo que ten o seu centro de operacións en Teis (Vigo), explica que neste caso, se entendemos underground como a descripción dun grupo que non o está petando a nivel de masas, entón Contenedor de Mierda si que é un grupo underground, que se move nas marxes das marxes da industria.” 

(“Galician Bizarre, nas marxes da música“, en Inorantes)

“Muchos de los grupos que integran los dos primeros recopilatorios no continúan en activo a día de hoy. ¿Hasta que punto es posible una supervivencia longeva de un artista en el circuito underground? ¿Qué importancia tienen las marcas en todo ello?

 (Rafa) Los grupos/artistas están abocados a la desaparición, lo triste es ver cómo quedan en el anonimato y que no sepas que un grupo de tu mismo pueblo hacía la misma música que escuchas ahora, años atrás. Solo la persistencia contra todo de propuestas como Emilio José o Nashgul, sobreviven. Por marcas si  te refieres a las de bebidas, la verdad, son un cáncer para la creatividad.

(Cibrán) Es posible seguramente la supervivencia longeva de un o de una artista en solitario (ahí tienes a Sr. Anido, por ejemplo). Las herramientas para hacer música son accesibles, sea un ordenador, una guitarra española o la propia voz, y pienso que cuando alguien quiere expresarse haciendo canciones tiene ciertas facilidades para hacerlo organizando su tiempo. Cuando se trata de una banda es más complicado porque la mayoría de la gente (y especialmente la gente joven) no tiene una vida profesional con condiciones buenas y claras: imagino que una buena parte de las bandas del Bizarre que fueron separándose lo hicieron por no poder compatibilizar el trabajo con el grupo y no por agotamiento creativo. De hecho casi siempre sale algún proyecto nuevo relacionado, y ahí tienes varias sagas: Indómitos – Fantasmage – Selvática, Wild Balbina – Bifannah, Anenome – Jay, Telephones Rouges – Pantis… Si quieres profesionalizar el proyecto la supervivencia es mucho más complicada, y ahí pueden tener un papel las marcas para quien le interese. A mí personalmente me pone triste la manera en la que muchas empresas colonizan, banalizan y vacían de contenido algo que me parece tan puro e intenso como la música. Puestos a  recabar apoyos económicos es más interesante acudir al tejido social más próximo, cosa que hicimos con el crowdfunding, donde además de las personas individuales tuvimos aportaciones de bares, locales o sellos que tienen afinidad con el proyecto. Un cartel de cualquier verbena gallega tiene aportaciones de bares, panaderías, empresas de construcción o lo que sea, y a lo mejor es más sano que un festival que lleve el nombre de la marca y la ponga hasta en un luminoso en el escenario.”

(“Si quieres profesionalizar el proyecto, la supervivencia es mucho más complicada“. Por Manuel Novo. En Mondosonoro, xaneiro de 2019)

Advertisement

A culpa non é dos artigos de opinión, senón das opinións de merda

Contraportada do Galician Bizarre II. Deseño de Andrés Magán, Rubén Domínguez e Mar Catarina

Por Nuno Pico de Oh! Ayatollah

 

Sr. Anido & Sra. Álvarez – Buraco Negro. Hai que poñerlle un título ás cousas. Sempre é complicado, pero hai que facelo. Os títulos chamativos son tramposos, e a miúdo esconden verdadeiros contidos de merda. Pero son chamativos. Cibrán pediume este artigo fai xa tempo. E tiña moitas ganas de facelo, pero dábame pereza comezar (como me pasa con tantas cousas). Entón, nada. Poño o disco en Bandcamp (o Galician Bizarre II) e, no tempo que me leve escoitalo, teño que facer o artigo. E envíoo así, tal cal me saia. Trajano! – Mono. É complicado non parecer un completo imbécil cando se escribe sobre a vida dun. Por iso hai tanta xente que parece imbécil cando escribe sobre a súa vida. De verdade que non os culpo. É moi sinxelo teorizar e ser o maior crítico cultural da historia da humanidade, pero á hora de enfrontarse ao Documento de Word en branco, a todos nos sae, dunha forma ou outra, a vea pedante. O caso é que o primeiro contacto que tiven co Galician Bizarre foi en 2012, cando saíu o Galician Bizarre II. Daquela, eu tiña 17 anos e era idiota. Carrero Bianco – Horse Cum. Estou dicindo moitas palabrotas e non quero parecer o mítico provocador barato. Pero de verdade que era idiota. Tamén era bastante feliz, ou sexa que me compensaba. Facía 2º de Bacharelato en Burela, e era o maior fan de Terbutalina que debeu existir nunca no mundo. Era practicamente un feligrés. De feito, foi a través do seu Facebook que souben da existencia deste recopilatorio. Non era idiota por ser fan de Terbutalina (Terbutalina eran e son un grupazo), pero cargáballa moito aos meus compañeiros de clase con eles. Demasiado. Facíame odiar un pouco. E tamén me sentía un pouco superior, a dicir verdade.

“Se naquel momento non me tivese obsesionado coa música que se facía aquí en Galicia (…) agora mesmo estaría tocando nun grupo de versións”.

Wild Balbina – Spit Your Love (sempre me molou moito o nome deste grupo, pero non me lembraba de ter escoitado esta canción no seu día). Os meus amigos flipaban con Swedish House Mafia e eu andaba por aí cun iPod que xa non é meu e no que tiña o Broncodilatador, o Hostias Para Todos, o Desire de Bob Dylan e o Alta Suciedad de Calamaro (“Juventud, divino tesoro…”). E repetía eses discos en bucle continuamente. Foi tamén por aquela cando descubrín a Ataque Escampe e Familia Caamagno. Rompéronme a cabeza. Recordo con moito cariño esa época. Foi o momento no que comecei a ver que había vida máis alá da Velvet, dos Stooges, de AC/DC. Dos grupos de fóra que me flipaban. Se naquel momento non me tivese obsesionado coa música que se facía aquí en Galicia… bueno, non pasaría nada terrible tampouco, pero agora mesmo estaría tocando nun grupo de versións. Estou cen por cen seguro. Non vos imaxinades o moito que me cambiou a mentalidade grazas a eses grupos. Fantasmage – Cambia De Ciudad. Falando de cambiar, esta canción si que a rallei bastante no seu momento. É un temazo criminal. A música mola e a letra dice a verdade. Non hai moito máis que se lle poda pedir a un grupo. Lobishome – La Muerte. A verdade é que antes parei de escribir para escoitar o tema. Flipábame. Houbo un par de meses (ou igual tres) nos que, sempre que baixaba do instituto e antes de facer a comida, masturbábame e poñía este disco. E facía a comida con el de fondo. E logo miña nai flipaba cando chegaba de traballar (polo disco).

Nesta foto sae Nuno con 17 anos e tamén sae o Leo i Arremecághona

Mano de Obra – El Ogro. Esta non a coñecía, creo. Vaia locura de canción. Moito lle teño roto a cabeza a miña nai coas miñas movidas, a verdade. Un día, mentres me levaba no coche a algún sitio, discutimos bastante forte porque ela quería que non lle puxese máis Los Suaves e a min iso pareceume unha especie de ofensa á música e a todo no que eu cría na vida. E outro día pasounos algo parecido co Leo i Arremecághona. Mullet – Laioso. Ao principio non recoñecía esta canción, pero ao pouco xa o fixen. Esta era a que non me gustaba porque parecía unha muiñeira. E eu daquela era un radical antimuiñeira. Pero a verdade é que está guapísimo o tema. É como se Baiuca tivese un primo que flipa con Thurston Moore. Ou igual non, pero bueno, a min dame esa sensación. Mola, mola moito. Métenlle un audio do Luar. Bueno, esto é unha puta fantasía. Vaia temazo. Tora! Tora! Tora! – Crematorio. Este disco debe durar media hora, máis ou menos. Ten moitas cancións, pero son bastante curtas case todas. Non parece moito tempo, pero estar escribindo durante media hora chégalle ben. Hai que ter media hora de cousas para contar, e non facerse aburrido. E non parecer imbécil. QVEK – Tella, Me Enamoré De Ella. Outro dos temas que escoitei moitísimo cando saíu o disco. Temazo. Recordaba as letras como máis posmodernas do que realmente son. Bueno, hai algunhas que non molan demasiado, e outras que directamente non entendo, pero polo xeral están guai. Hai bastantes cancións de amor, non? Están ben. Tamén me dá medo ser o mítico “Crítico – Que – Es – Como – Una – Consultora – Independiente – De – McDonalds” que vas como de moi underground, pero fas un artigo sobre o Galician Bizarre para o blog do Galician Bizarre e pouco máis que rematas por dicir que estos jóvenes cambiaron la historia del mundo tal y como lo conocemos. Non, a verdade é que non creo que o fixesen. Pero encántame este disco. É imposible que non lle teña cariño.

Aquí igual Nuno tamén tiña 17 anos ou así

Los Televisores – Mona Lisa. Bueno… que carallo! Tampouco me vou excusar, creo que este disco está moi ben de verdade (di John Wayne en La Legión Invencible: “Nunca se desculpe, é un signo de debilidade”). A ver cando fan un recopilatorio de movidas de vaqueros e me piden que escriba para o seu blog. Lástima que en Galicia non houbese moitos westerns. O primeiro concerto ao que fun cando vin vivir a Santiago foi o de Los Televisores con Rafa Anido, un martes de setembro de 2013 na Reixa. Unha pasada. Creo que me lembrarei toda a vida. Los Televisores eran a hostia. Tiñan unhas melodías brutais, e aquel día sentín un instant crush coa chica que tocaba o baixo. Parecía que non quería estar tocando pero estaba tocando e molaba todo. Sempre me encantou a xente que ten esa pose no escenario. Alarido Mongólico – El Ataque De Los Belenes Vivientes. Creo que este é o meu tema favorito de todo o disco. 10 sobre 10. Encantaríame ter escoitado un disco enteiro de Alarido Mongólico facendo este tipo de cousas. Por certo, espero que Lúa nunca vexa este artigo. Terbutalina – Hostias. No seu día, Terbutalina poderían ter sacado un disco só con samples de eructos, e pareceríame a obra definitiva de 4000 anos de sociedade occidental. Los Thyssen – La Bola. Levo xa un par de cancións que apenas escribo e só me dedico a escoitalas. Penso que me está quedando moi largo o artigo e estou literalmente ata o carallo de escribir tan rápido. Ponme bastante nervioso. Tetra & Freak – Frota Vaginas. O disco este saíu o 1 de setembro de 2012. Ben, pois o 1 de setembro de 2012, eu estaba bastante lonxe de saber o que era “frotar” unha “vagina”. Pero esta canción parecíame divertidísima. E séguemo parecendo. Tiven unha época na que non. Durante un par de anos reneguei moito deste tema. Xa non deste tema como tal, senón de que me gustase. Pensaba que era moi escatolóxico e moi de broma. Todos temos épocas malas. Pastillas Mamut – Fiesta de Mierda. Carallo, esta tamén é de Champions League. Igual me gusta máis que El Ataque De… non sei. Pode que si. É a letra que máis me representa hoxe por hoxe de todas as do disco, eso téñoo claro. Aparte sona un pouco techno, y el techno es la vida. Vaia señor temazo. É que esta letra é como unha foto do que pasa calquera sábado no… bueno, dá igual. Pero gustaríame saber quen a fixo.

Ben, máis ou menos fun cumplindo co meu obxectivo. Foron 30 e pico minutos de pura nostalxia e autocomplacencia moi bonitos. Non sei se quedou moi clara a miña experiencia co Galician Bizarre, que foi o que me pediu Cibrán, pero aínda recordei unhas cantas movidas guais, e outras cantas que me dan vergonza. Pero así é a vida. Faime moita ilusión que os Oh! Ayatollah saiamos no Galician Bizarre III. É o mítico que di todo o mundo, pero é certo. Faime moita ilusión. Moita moita. Non xa por estar nun recopilatorio de grupos galegos actuais, que tamén. Joder, iso mola. Pero non é o que máis mola. Imaxinádevos que calquera adolescente galego (falo de rapaz ou rapaza, é indiferente; “x” non vou poñer que é moi de puril), durante dous ou tres meses de 2019 , cando chegue á casa se masturbe e, logo, mentres fai de comer, escoite “Pablo Callejo”. E logo súa nai lle mande quitar esa mierda para comer en paz. E ao día seguinte ese adolescente lle rompa a cabeza á xente da súa clase con esa canción. Que tedes que escoitala, que é a hostia, que fijo que vos mola. E que obviamente non lles mole, claro. E que ese adolescente odie aos seus amigos porque son uns idiotas que flipan con Bad Gyal ou J Balvin. Que eso es una mierda, que eso no es música. Ou polo menos, que esa no es la música que de verdad mola. E que co tempo esa persoa se decate de que nin o outro era tan malo nin o seu era para tanto, pero que lle teña cariño ó tema. E que o escoite e se acorde da xente coa que se levaba, do ben e o mal que o pasaba no instituto, da xente da que estaba namorado. E que se alegre pero se poña un pouquiño triste cada vez que escoite a nosa canción. Firmaría con sangue que eso pasase. E que eu vise todo iso dende unha mansión da hostia en Bertamiráns na que vivo durante o ano porque son insultantemente rico, porque me forrei grazas a que un día descubrín no Facebook de Terbutalina un vídeo dun tipo rapado e con bigote falando dunha movida dun recopilatorio de non sei que de Galicia e logo os meus amigos máis eu conseguimos facer o We Will Rock You II. E dar festas para peña da TVG, para peña que é Presidente de cousas de ricos, para Conselleiros de cousas. E pensar así medio ríndome: “Menuda puta mierda de fiesta”. E abrazalos a todos. Iso tamén sería moi bonito.

Nuno na actualidade con outros membros de Oh Ayatollah